|
Kto i kiedy odkrył promieniowanie kosmiczne?
Pierwsze badania nad promieniowaniem kosmicznym rozpoczęły się na początku XX wieku. W 1909 roku Theodor Wulf jako pierwszy własnoręcznie skonstruowanym elektrometrem wykazał różnice w nasileniu promieniowania na szczycie wieży Eiffla a u jej podstawy. W 1911 roku Domenico Pacini na podstawie pomiarów promieniowania na różnych wysokościach doszedł do wniosku, że musi istnieć inne źródło promieniowania niż naturalna promieniotwórczość Ziemi. Rok później Austriak Victor Franz Hess odkrył podczas lotu balonem promieniowanie jonizujące powietrze. To właśnie on jest uznawany za odkrywcę promieniowania kosmicznego. Jego hipoteza mówiąca, że promieniowanie to pochodzi z przestrzeni kosmicznej spotkała się z dużą falą krytyki. Potwierdzono ją dopiero po eksperymentach Roberta Millicana w latach 1923-1926. Wtedy również po raz pierwszy użyto określenia promieniowanie kosmiczne (ang. cosmic ray, CR). W 1929 roku rosyjski fizyk Dmitrij Skobielcyn za pomocą umieszczonej w polu elektromagnetycznym komory Wilsona po raz pierwszy zaobserwował pęki promieniowania kosmicznego (zobacz więcej w rozdziale poświęconym promieniowaniu wtórnemu). Dalsze badania nad promieniowaniem kosmicznym przyspieszyły w drugiej połowie XX wieku w związku z postępem technologicznym z odkryciami cząstek elementarnych, a także technologii kosmicznych.
Domenico Pacini wykonujący doświadczenie pomiarów promieniowania, 1910
|
Franz Victor Hess po locie balonem, 1912
|
Robert Millican i Albert Einstein przed siedzibą Californian University of Technology, 1912
|
|
|
